قرارداد هوشمند چیست؟

به شرایط یک قرارداد طبیعی نگاه کنید. دو طرف قرارداد، شاهدها، نیاز به اعتماد بین طرفین، سیستم نظارت حقوقی کشور، ضمانت های اجرایی، شروط فسخ و سایر موارد که هر یک پایه‌های قرارداد مکتوب را استوار نگه می‌دارند. اما اگر بخواهیم از قید این فاکتورها رها شده و یک قرارداد به ذات ضامن تمام این‌ها باشد، چه امکانی پیش رویمان قرار دارد؟ قرارداد هوشمند یا Smart Contract چیزی است که در دنیای بلاک چین جریان داشته و فرصت معاملاتی و توافقی خاصی را با خود همراه دارد. این قرارداد یک قرارداد خوداجرایی است که شرایط توافقنامه در آن میان خریدار و فروشنده مستقیما به شکل یک سری کد نوشته شده است. کد و توافقات موجود در این قرارداد که به آن قرارداد بدون واسطه نیز گفته می‌شود، در شبکه توزیع شده و به صورت غیرمتمرکز در بلاک چین قرار می‌گیرند. این کدها اجرای قرارداد را کنترل کرده و معاملات قابل پیگیری و برگشت‌ناپذیر هستند. اما کارایی و امتیاز قراردادهای هوشمند چیست؟ این قراردادها اجازه می‌دهند تا معاملات و توافقنامه‌های مطمئن بدون نیاز به مرجع مرکزی، سیستم حقوقی یا هر گونه ساز و کار اجرایی خارجی در بین اشخاص گمنام انجام شود.

شاید تصور می‌کردید که فناوری بلاک چین تنها چیزی به عنوان پایه و اساس ارز دیجیتال بیت کوین است؛ اما خواهید دید که این فناوری فراتر از حمایت صرف از یک ارز مجازی بوده و پتانسیل‌های به مراتب پیچیده‌تر و البته کاربردی‌تری نیز دارد.

اما باید ببینیم که تفاوت‌های قرارداد هوشمند و قرارداد معمولی شامل چه مواردی می‌شود و نحوه کارکرد قراردادهای smart یا بدون واسطه چگونه است؟ با شناخت ویژگی‌های قراردادهای هوشمند و نقاط ضعف و ایرادات احتمالی وارد بر آن‌ها، بهتر می‌توان محل استفاده از این قراردادها را درک کرد.

قرارداد هوشمند چیست؟

تصور کنید که نیاز به فروش منزل مسکونی خود دارید. این یک فرآیند نسبتا پیچیده و استرس‌آور است که مستلزم رد و بدل کردن مدارک، ارتباط با ادارات دولتی مختلف بابت دریافت استعلام‌ها و همین طور در نهایت اعتماد به مشتری و تبادل پول با سند زدن به نام او است. به همین دلیل اکثریت مطلق فروشندگان خانه، از بنگاه‌های معاملات ملکی برای پیدا کردن مشتری و طی کردن فرآیند فروش استفاده کرده و پس از آن نیز نقل و انتقال به دفاتر ثبت سند رسمی سپرده می‌شود. بنگاه‌های معاملات ملکی از زمان شروع مذاکره برای فروش تا رسیدن آن به نقطه انتهایی، به عنوان واسط ایفای نقش کرده و همیشه درصد یا مبلغی را نیز به عنوان ضرر و زیان تمرد از شرایط قرارداد یا مبایعه نامه در آن لحاظ می‌کنند. از این گذشته فروشنده و خریدار نیز باید درصدی از مبلغ قرارداد را به معاملات ملکی به عنوان کارمزد پرداخت کنند.

تمام این‌ها را به چه دلیل توضیح دادیم؟ برای رسیدن به این نقطه که شرایطی از این دست و موارد مشابه نشان دهنده سودمندی قراردادهای هوشمد هستند که به شکلی موثر انقلابی در کل سیستم‌های معاملاتی و توافقات ایجاد کردند. مهم‌ترین چیزی که قراردادهای هوشمند حل کرده‌اند، مسئله اعتماد است. این قراردادها بر اساس اصل “اگر — آنگاه” کار می‌کنند و این بدان معناست که در معامله فوق، مالکیت خانه تنها هنگامی که مبلغ توافق شده به فروشنده برسد، ملک به خریدار منتقل خواهد شد.

همین طور جالب است بدانید که این نوع از قراردادها به عنوان خدمات سپرده کار می‌کنند، به این معنی که هم پول و هم حق مالکیت، دقیقا به صورت همزمان در سیستم ذخیره می‌شود و برای طرف‌های معامله به شکل توزیع شده قرار می‌گیرند. علاوه بر این به جای یک نفر واسط و دو نفر شاهد، می‌توان به شکلی گفت که صدها و میلیون‌ها نفر شاهد و تائیدکننده این معامله بوده و بنابراین تحویل بدون خطا تضمین می‌شود. از آن جایی که در این فرمت از قراردادها، اعتماد بین طرفین دیگر یک مسئله نیست، نیازی به واسطه نیز نخواهد بود. به واقع تمام کارکردهایی که یک بنگاه معاملات املاک انجام می‌دهد، می‌تواند از قبل در قالب یک قرارداد هوشمند برنامه‌ریزی شود، در حالی که به این شکل به طور همزمان هم فروشنده و هم خریدار مبلغی قابل توجه صرفه‌جویی داشته و کارمزدی به بنگاه معاملات املاکی پرداخت نمی‌کنند.

این تنها یک نمونه از کاربردهای بالقوه قراردادهای هوشمند است. این قراردادها قادر به تبادل پول، دارایی و هر چیز ارزشمند دیگری هستند و از شفافیت کامل و بی‌نقص برخوردار خواهند بود. به نوعی قراردادهای بی‌واسطه، مسئله پرچالش اعتماد بین طرفین را به طور کامل از صورت مسئله‌ها پاک کرده و چنین چیزی دیگر موضوعیت نخواهد داشت. کد یک قرارداد هوشمند خاص شامل کلیه شرایط و ضوابطی است که بین طرفین توافق شده و اطلاعات مربوط به معامله در یک بلاک چین، یک دفتر ثبت عمومی غیرمتمرکز و توزیع شده، ثبت می‌گردد. قراردادهای هوشمند برای اولین بار توسط نیک سابو، دانشمند کامپیوتر و رمزنگار، در سال 1996 توصیف شد. در طی چندین سال، Szabo این مفهوم را دوباره اصلاح کرد و در چندین نشریه منتشر ساخت، جایی که او مفهوم ایجاد شیوه‌های تجارت مربوط به قانون قرارداد را از طریق طراحی پروتکل‌های تجارت الکترونیکی بین طرف‌های غریبه در شبکه تبیین کرد.

با این حال، اجرای قراردادهای هوشمند تا سال 2009 میبلادی اتفاق نیفتاد تا زمانی که اولین ارز رمزنگاری شده بیت کوین همراه با بلاکچین آن ظاهر شد و سرانجام محیط مناسبی را برای قراردادهای هوشمند فراهم ساخت. این روزها، قراردادهای هوشمند عمدتا با ارزهای رمزپایه ارتباط دارند. علاوه بر این، منصفانه است که بگوییم یکی بدون دیگری وجود ندارد و بالعکس، زیرا پروتکل‌های رمزنگاری غیرمتمرکز اساساً قراردادهای هوشمند با امنیت و رمزگذاری غیرمتمرکز هستند.

پس مرور می‌کنیم؛

• قراردادهای هوشمند، قراردادهایی خوداجرا هستند که شرایط توافق بین خریدار و فروشنده در آن‌ها، مستقیما در یک کد نوشته شده‌اند.
• نیک سابو، دانشمند آمریکایی در سال 1998، ارز مجازی به نام بیت گلد را اختراع کرد و قراردادهای هوشمند را به عنوان پروتکل‌های معاملاتی رایانه‌ای تعریف کرد که حاوی شرایط یک قرارداد اجرایی هستند.
• قراردادهای هوشمند معاملات را قابل پیگیری، شفاف و برگشت ناپذیر می‌کنند.

قرارداد معمولی چیست؟

قرارداد معمولی نوعی توافقنامه است که در هر کشور مطابق با قوانین حقوقی و معاملاتی آن نوشته شده و شرایط اجرا، ضمانت اجرایی و سایر موارد مربوط به آن نیز در همان ساختار و سیستم حقوقی تعریف می‌شود. در این نوع از قراردادهای معمولی، غالبا یک واسطه داریم که در مثال معاملات ملکی فوق، بنگاه معاملاتی نقش واسطه را ایفا می‌کرد.

در قراردادهای معمولی شرط اعتماد بین طرفین و ضمانت‌ها و مبالغ خساراتی که بابت خیانت در اعتماد یا خیانت در امانت لحاظ می‌شود، وجود خواهد داشت. در این قراردادهای روتین که همگی می‌شناسیم، امکان فسخ قرارداد وجود دارد و گام به گام آن، می‌تواند از سوی هر یک از طرفین به شکلی نقض شده و برای طرف مقابل پیگیری‌های حقوقی و قضایی دشوار و طولانی مدتی را رقم بزند.

شرط اعتماد در قراردادهای معمولی اعتماد و ضمانت اجرایی میان طرفین است؛ اما در قراردادهای هوشمند به سبب ماهیت آن‌ها، نیازمند چنین ضمانت‌هایی نیستیم.

تفاوت‌های قرارداد هوشمند و قرارداد معمولی

از اصلی‌ترین تفاوت‌های قرارداد هوشمند و قرارداد معمولی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. قراردادهای معمولی فیزیکی بوده و به شکل سنتی روی کاغذ، سند و مانند آن‌ها نوشته می‌شوند، اما قراردادهای هوشمند به شکل یک کد در شبکه بلاک چین هستند.
2. قراردادهای معمولی متمرکز بوده و تحت قوانین یک کشور، نظام حقوقی و قضایی آن قرار دارند، اما قراردادهای هوشمند غیرمتمرکز هستند و جز توافقات قید شده در آن‌ها، تحت هیچ قانونمندی دیگری قرار ندارند.
3. در قراردادهای معمولی باید حتما طرفین قرارداد کاملا احراز هویت شده و مدارک هویتی آن‌ها پایش گردد، اما در خصوص قراردادهای بی‌واسطه، چنین چیزی نداریم.
4. ضمانت اجرایی در قراردادهای معمولی، مبالغی تعیین شده هستند و یا به هر شکلی ضامن‌هایی برای آن‌ها تعریف می‌شود؛ اما در خصوص قراردادهای هوشمند، ضمانت اجرایی و در شرایطی خاص مجازات‌ها در خود قرارداد جای گرفته است.
5. در قراردادهای معمولی نیازمند شکل‌گیری اعتماد میان طرفین هستیم و به طور کلی اعتماد یک موضوع پرچالش است، اما در Smart Contacts، هیچ نیازی به مفهوم اعتماد نیست.
6. در قراردادهای معمولی، مبلغی هزینه بابت واسطه، بانک یا هر نهاد دیگری که ناظر و به بیانی عامیانه جوش‌دهنده قرارداد باشد، پرداخت می‌گردد، اما در قراردادهای هوشمند چنین مبلغی تعریف نشده و به نوعی صرفه‌جویی مالی برای هر یک از طرفین شکل می‌گیرد.

همین طور بخوانید: آیا آینده اقتصاد جهان در تسخیر ارزهای دیجیتال خواهد بود؟

نحوه کارکرد قرارداد هوشمند

ببینیم نحوه کارکرد قرارداد هوشمند چگونه است. به بیان ساده، قراردادهای هوشمند بسیار شبیه به دستگاه‌های فروش کار می‌کنند. شما فقط مقدار لازم ارز رمزنگاری شده را در قرارداد هوشمند وارد کرده و سپرده‌گذاری، حق مالکیت خانه، خودرو یا هر چیز دیگری در آن قرار گرفته و لحاظ خواهد شد. کلیه قوانین و مجازات‌ها در این نوع از قراردادها، نه تنها از قبل تعیین شده، بلکه توسط آن‌ها به صورت اتوماتیک با وقوع یافتن شرط از پیش مشخص شده، اعمال می‌شود.

وابستگی متقابل

یک قرارداد هوشمند می تواند به تنهایی کار کند‌، اما همچنین می تواند همراه با هر تعداد قرارداد هوشمند دیگر اجرا شود. زمانی که این قراردادها به یکدیگر وابسته باشند‌، به گونه‌ای با یکدیگر تنظیم خواهند شد. به عنوان مثال‌، اتمام موفقیت‌آمیز یک قرارداد هوشمند خاص می‌تواند شروع یک قرارداد دیگر را رقم بزند و به این شکل با فرمت پله‌ای در ادامه هم قرار بگیرند. از نظر تئوری، کل سیستم‌ها و سازمان‌ها می‌توانند کاملا با قراردادهای هوشمند کار کنند. تا حدی، این در حال حاضر در سیستم‌های مختلف ارز رمزنگاری شده اجرا می‌شود؛ جایی که همه قوانین از قبل تعریف شده‌اند و به همین دلیل‌، شبکه خود می تواند به طور مستقل عمل کند.

اجزای قراردادهای هوشمند

اساسا، در هر قرارداد هوشمند سه قسمت وجود دارد که به آن‌ها اشیا یا اجزای قراردادهای هوشمند نیز گفته می‌شود. مورد اول امضا کنندگان است، دو یا چند طرف در قرارداد هوشمند، با استفاده از امضاهای دیجیتالی با شرایط توافق موافق یا مخالف هستند.

مورد دوم موضوع توافق نامه است. این فقط می تواند جزئی باشد که در محیط قرارداد هوشمند وجود داشته باشد. قراردادهای هوشمند باید بدون مانع و مستقیم به هدف دسترسی داشته باشند. جالب است بدانید زمانی که قراردادهای هوشمند برای اولین بار در سال 1996 میلادی مورد بحث و بررسی قرار گرفتند، این هدف خاص بود که توسعه آن‌ها را متوقف کرد. این مشکل تنها پس از ظهور اولین ارز رمزنگاری شده در سال 2009 تا حدی حل شد.

هر قرارداد هوشمند باید شامل شرایط خاصی باشد. این اصطلاحات باید به صورت کامل ریاضی و با استفاده از یک زبان برنامه‌نویسی متناسب با شرایط خاص قرارداد هوشمند شرح داده شوند. این شامل الزاماتی است که از همه طرف‌های شرکت‌کننده انتظار می‌رود و همچنین کلیه قوانین، پاداش‌ها و مجازات‌های مربوط به شرایط از پیش تعیین شده نیز در آن گفته شده است.

محیط مورد بعدی است. برای وجود قراردادهای هوشمند و عملکرد صحیح آن ها، نیازمند یک محیط مناسب و کارآمد هستیم. اول از همه، محیط نیاز به استفاده از رمزنگاری کلید عمومی دارد، که کاربران را قادر می سازد با استفاده از کدهای رمزنگاری منحصر به فرد و خاص خود، برای معامله ثبت نام کنند. این سیستم دقیقا همان سیستم اکثریت مطلق ارزهای رمزپایه موجود است که از آن استفاده می‌کنند.

به علاوه آن‌ها به یک پایگاه داده باز و غیرمتمرکز احتیاج دارند که همه طرف قرارداد می‌توانند به آن اعتماد کامل داشته و کاملا خودکار عمل می‌کند. به جز این، برای اجرای قرارداد هوشمند باید کل محیط غیرمتمرکز بوده و به هیچ نهاد یا کشوری وابسته نباشد. بلاکچین، به ویژه بلاکچین Ethereum، محیط مناسب برای قراردادهای هوشمند است. سرانجام، منبع داده‌های دیجیتالی مورد استفاده قرارداد هوشمند باید کاملاً قابل اعتماد باشد. این مستلزم استفاده از گواهینامه های امنیتیSSL ، HTTPS و سایر پروتکل‌های اتصال ایمن است که قبلاً به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته‌اند و به طور خودکار در اکثر نرم افزارهای مدرن اجرا می‌شوند.

نقاط ضعف و ایرادات وارده بر قراردادهای هوشمند

قراردادهای هوشمند یک فناوری بسیار جوان محسوب می‌شوند. با وجود پیشرفت‌های زیادی که طی چند سال اخیر داشته اند، اما هنوز هم می توانند مستعد مشکلاتی بوده و نقاط ضعف و ایراداتی به آن‌ها وارد باشد. به عنوان مثال، کدی که قرارداد را تشکیل می دهد باید کامل بوده و بدون اشکال باشد. این می تواند منجر به اشتباهات و گاهی اوقات، سواستفاده توسط کلاهبرداران شود. به شکلی برگشت‌ناپذیر بودن این موضوع نیز به قفل شدن کلاهبرداری‌ها در این زمینه دامن می‌زند و امکان پیگیری و عودت دادن وجه بسیار کم خواهد بود.

علاوه بر این ، تازگی این فناوری هنوز هم سوالات زیادی را به همراه می‌آورد. چگونه دولت‌ها تصمیم به تنظیم چنین قراردادهایی خواهد گرفت؟ چگونه آن‌ها مالیات وابسته به این قراردادها را محاسبه کرده و می‌گیرند؟ اگر قرارداد نتواند به موضوع توافقنامه دسترسی پیدا کند یا اتفاق غیرمنتظره‌ای برای آن رخ دهد، چه اتفاقی می‌افتد؟ این اتفاق در خصوص قراردادهای معمولی واضح است: وقتی یک قرارداد سنتی منعقد می شد، می‌توانست در دادگاه لغو شود؛ اما Blockchain در سیطره هیچ دادگاه و حاکمیت قانونی یک کشور قرار ندارد و مشمول مقررات آن نیز نخواهد بود.

با این وجود ، بیشتر این مشکلات صرفاً به دلیل جوان بودن قراردادهای هوشمند به عنوان یک فناوری وجود دارد. با چنین وعده‌ای، مطمئناً این فناوری با گذشت زمان کامل می‌شود. بدون شک، قراردادهای هوشمند در شرف تبدیل شدن به جزئی جدایی‌ناپذیر در جامعه ما هستند.

ویژگی‌های قراردادهای هوشمند

ویژگی‌های قراردادهای هوشمند به شرح زیر هستند:

• خودمختاری: قراردادهای هوشمند نیاز به واسطه شخص ثالث را نداشته و در اصل کنترل کامل توافقنامه را به شما می‌دهند.
• اعتماد و امنیت: هیچ کس نمی‌تواند هیچ یک از اسناد شما را سرقت کرده یا به شکلی آن‌ها را از دست بدهید، زیرا آن‌ها رمزگذاری شده و با خیال راحت در یک دفتر امن و مشترک ذخیره می‌شوند. علاوه بر این، لازم نیست به افرادی که با آن‌ها سر و کار دارید اعتماد داشته یا انتظار داشته باشید که آن‌ها به شما اعتماد کنند، زیرا سیستم بی‌طرفانه قراردادهای هوشمند اساسا جایگزین اعتماد می‌شود.
• صرفه‌جویی در هزینه‌ها: به لطف قراردادهای هوشمند به دفاتر اسناد رسمی، دفاتر املاک، مشاوران و بسیاری از واسطه‌های دیگر نیازی نیست. با این حساب بحث پرداخت کارمزد و دستمزد و هر چیزی در قالب آن به این واسطه‌ها نیز منتفی خواهد بود.
• ضریب امنیت: در صورت اجرای صحیح، هک کردن قراردادهای هوشمند بسیار دشوار است. علاوه بر این، محیط‌های مناسب برای قراردادهای هوشمند با رمزنگاری پیچیده محافظت می‌شوند و اسناد شما را ایمن نگه می‌دارند.
• کارآیی: با قراردادهای هوشمند، زمان زیادی صرفه‌جویی می‌کنید که پیش از این به طور معمول در پردازش دستی انبوه اسناد کاغذی، ارسال یا حمل آن‌ها به مکان‌های خاص و غیره هدر می‌دهید.

دستاوردهای قراردادهای هوشمند

دستاوردهای قراردادهای هوشمند را می‌توان در موارد زیر خلاصه کرد:

1. این قراردادها کمک می‌کنند تا موضوع اعتماد به طرف مقابل معامله به خودی خود منتفی شده و نیازی به کاوش در این زمینه نباشد.
2. این قراردادها سرعت را افزایش داده و صرفه‌جویی مناسبی در زمان به عمل می‌آورند.
3. با توجه به رمزنگاری بودن محیط قراردادهای هوشمند و بدون واسطه، ضریب ایمنی آن‌ها بسیار بالا بوده و ریسکی از این بابت وجود ندارد.
4. نیاز به واسطه در قراردادهای هوشمند حذف شده و هزینه‌های مربوط به آن نیز به این ترتیب، منتفی هستند.

به طور کلی قراردادهای بدون واسطه، می‌توانند حوزه توافقنامه‌ها و قراردادهای درون مرزی و بین المللی را به شکلی قابل توجه متحول ساخته و با استفاده از کد منحصر به فردی که در آن‌ها ایجاد می‌شود، تمام الزامات قراردادهای سنتی را به شکلی مدرن‌تر و البته کارآمدتر و موثرتر همراه داشته باشند.

آینده قراردادهای هوشمند

آیا آینده معاملات و قراردادهای جهان از آن قراردادهای هوشمند است؟ بله، البته یک “اما” وجود دارد. این مطمئناً راهی برای قراردادها خواهد بود که می‌توانند پس از تحقق پیش شرط‌ها به صورت خودکار کدگذاری و اجرا شوند. به طور مثال در موضوع املاک مسکونی که به محض امضای قرارداد می‌توان پول پایان کار را آزاد کرد. قراردادهای هوشمند باعث صرفه‌جویی در وقت و هزینه قابل توجهی در تجارت جهانی می‌شوند و نحوه تعامل آن‌ها با یکدیگر در زنجیره تأمین و با مصرف‌کنندگان کاملا تغییر یافته است. تعامل انسانی محدودی در این قراردادها وجود خواهد داشت که افراد و طرفین قرارداد اصلی را از پرداختن به امور حاشیه‌ای مربوط به قرارداد رهایی بخشیده و آن‌ها را قادر می‌سازد تا کار روزانه خود را ادامه دهند زیرا قرارداد هوشمند به طور خودکار کسری کار را از بین می‌برد.

علاوه بر این‌، قراردادهای هوشمند نیاز به اعتماد در روابط تجاری را ریشه‌کن می‌کنند. هیچ یک از طرفین قرارداد را کنترل نمی کنند، بنابراین هرگونه ترس تجاری نقشی نخواهد داشت. رویدادها توسط بلاکچین نظارت و هدایت می‌شوند.

به نظر می رسد که این نوع قراردادها در سال‌های آینده نقش پررنگی در دنیای تجارت ایفا کنند، اما هنوز این بدان معنا نیست که به طور کلی قراردادهای معمول و سنتی را کنار خواهیم گذاشت.

به علاوه مانند هر فناوری جدید، موانع و مشکلاتی نیز در این خصوص وجود دارد. به منظور ایجاد زیرساخت برای پیشرفت قراردادهای هوشمند، هزینه‌های اجرایی زیادی نیز خواهیم داشت. امنیت و نگهداری فضای مجازی بخش عمده‌ای از هزینه‌ها را تشکیل می‌دهد. قراردادهای هوشمند به دلیل ماهیت بلاکچین باید از یک دفتر عمومی باز استفاده کنند. اگرچه این غیرمتمرکز است، اما مانند هر چیزی که از طریق یک شبکه گسترده کار می‌کند، در برابر تداخالت اینترنتی و هکرها آسیب‌پذیر هستند.

چه کمپانی‌هایی از قراردادهای هوشمند بهره می‌برند؟

در حالی که مواضع دولت‌ها، سرمایه‌داران و بانک‌ها در سراسر جهان در مورد ارزهای رمزپایه از بسیار محتاطانه تا پذیرش  کامل متغیر بوده است، فناوری پشت سر آن‌ها – بلاکچین و قراردادهای هوشمند – به طور گسترده‌ای و به شکل کاملا انقلابی پذیرفته شده است و در همه سطوح در حال اجرا است.

به عنوان مثال، به تازگی، شرکت سپرده گذاری و پاکسازی سپرده گذاری (DTCC) و چهار بانک بزرگ – Bank of America Merrill Lynch ،Citi ،Credit Suisse و J.P. Morgan – با استفاده از قراردادهای هوشمند، مبادله پیش فرض اعتبار را در Blockchain توسعه یافته توسط Axoni با موفقیت معامله کردند. در این قرارداد هوشمند از اطلاعاتی مانند جزئیات معاملات فردی و معیارهای ریسک همتایان استفاده شده است که طبق اعلامیه مطبوعات ، سطح جدیدی از شفافیت شرکا و نهادهای نظارتی را فراهم ساخته است.

موارد مشابه در همه جا اتفاق می افتد. مدتی پیش کنسرسیومی متشکل از 61 بانک ژاپنی و کره جنوبی در حال آزمایش Ripple’s Blockchain و قراردادهای هوشمند برای امکان انتقال پول بین مرزی بین دو کشور بود. این سیستم جدید در سال 2018 راه اندازی شد. حتی Sberbank، بانکی تحت کنترل دولت روسیه، در کشوری که مشهور به مخالفت کاملا با ارزهای رمزنگاری شده است ، بلاک چین Ethereum و قراردادهای هوشمند فعال شده توسط آن را پیش می‌برد.

از آن‌جا که قراردادهای هوشمند در ارتباط با ارزهای رمزپایه توسعه یافته است، هنوز هم بیشتر آن‌ها در دنیای مالی و بانکی در حال اجرا هستند. با این وجود، این فناوری می‌تواند توسط دولت‌های سراسر جهان مورد استفاده قرار گیرد. زنجیره‌های تأمین می‌توانند از آن برای نظارت بر کالاها و خودکار کردن همه کارها و پرداخت‌های انجام شده استفاده کنند. املاک و مستغلات، بهداشت و درمان، مالیات، بیمه و صنایع بی‌شمار دیگر می‌توانند از اجرای قراردادهای هوشمند و مزایایی که ارائه می‌دهند، بهره‌مند شوند.

به عنوان مثال، یک شرکت بیمه می‌تواند با استفاده از قراردادهای هوشمند آزادسازی مطالبات خود را بر اساس حوادثی مانند سیل در مقیاس بزرگ، طوفان یا خشکسالی به طور خودکار انجام دهد. همین طور هنگامی که یک محموله به بندر ورودی رسید و سنسورهای اینترنت اشیا داخل ظرف را تأیید کرد که محتویات باز نشده و در طول سفر به درستی ذخیره و نگهداری شده‌اند، بارنامه به طور خودکار صادر گردد.

نتیجه‌گیری

قراردادهای هوشمند خودکار، برنامه‌های اتوماسیون تجاری هستند که در یک شبکه غیرمتمرکز مانند بلاکچین اجرا می‌شوند.

و از آنجا که آنها قادر به حذف سربار اداری و فرآیندهای زمانبر همیشگی هستند، قراردادهای هوشمند یکی از جذاب‌ترین ویژگی‌های مرتبط با فناوری بلاکچین به حساب می‌آیند. در این قراردادها بلاکچین به عنوان نوعی پایگاه داده عمل کرده و تایید می‌کند که معاملات یا هر گونه پیش شرط انجام شده‌اند و به این واسطه قراردادهای هوشمند شرایط از پیش تعیین شده را اجرا می‌کنند. در مورد یک قرارداد هوشمند به عنوان رایانه‌ای که در حال برنامه‌نویسی با ترکیب “اگر / سپس” یا مشروط است، فکر کنید. اساسا، پس از تحقق برخی شرایط خاص یک قرارداد هوشمند – مانند این که وقتی کالاها به بندر می‌رسند، دو طرف توافق می‌کنند که ارز رمزنگاری شده مبادله گردد – در این حالت آن‌ها می‌توانند انتقال بیت کوین، پول فیات یا دریافت محموله کالایی را به صورت خودکار انجام دهند، بدون این که نیاز به مداخله واقعی و شخصی باشد.

به این شکل به نظر می‌رسد که باید منتظر باشیم تا طی سال‌های پیش رو، قراردادهای هوشمند، دنیای تجارت، صنایع گوناگون، شرکت‌های بیمه، بانک‌ها، موسسات مالی و اعتباری و در نهایت دولت‌ها و حکومت‌ها را به خود جذب کند. شاید به این زودی‌ها شاهد از میدان به در شدن قراردادهای معمولی نباشیم، اما به حتم در سال‌های آتی، قراردادهای بی‌واسطه، حرف‌های بیشتری برای گفتن خواهند داشت.